ΠΕΡΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Το άτομο που είμαι σήμερα, το οφείλω στους ανθρώπους που γνώρισα και συναλλάχτηκα μαζί τους. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.

Γνώρισα τους γονείς μου, που μου έδωσαν την αγάπη και μου δίδαξαν τη δύναμη. 

Μου έδωσαν όμως και τα όριά μου και τα περιοριστικά πιστεύω που με προσδιόρισαν ως προσωπικότητα. 

Έμαθα έτσι τους τοίχους που έπρεπε να ρίξω στη ζωή μου χρησιμοποιώντας τα όπλα που μου χάρισαν. 

Έμαθα ότι μπορώ να γίνω περισσότερα από ότι εκείνοι μπορούσαν να σκεφτούν, επειδή είμαι αποτέλεσμα της συνεύρεσης δύο ευφυϊών, άρα είμαι διπλά εξοπλισμένος από εκείνους. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.

 

Γνώρισα τους φίλους μου, που μου έδωσαν τη ζεστασιά της αποδοχής τους, αλλά και την προδοσία του ψεύτικου χαμόγελου και με βοήθησαν έτσι να γνωρίσω τον εαυτό μου. 

Μέσα σε αυτή τη σχέση, άλλοι έμειναν στο χρόνο, άλλοι έφυγαν αφού πήραν αυτό που ήθελαν και έτσι έμαθα το πόσο πολλά έχω να δώσω. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
 

 Γνώρισα τα ταίρια μου που με μύησαν στον έρωτα, αλλά και στο θάνατο της καρδιάς και έτσι έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου. 

Επειδή μόνο τότε σταθεροποιήθηκα σαν άτομο. 

Όταν με αγάπησα παραπάνω και παραπέρα από κάθε τι. 

Τότε έμαθα να φιλτράρω το τι μπαίνει μέσα μου, το τι επιτρέπω να δέχομαι, το πόσο από το χώρο μου και τη ζωή μου θα αφήσω στον άλλον. 

Όταν σεβάστηκα πρώτα τον εαυτό μου, τότε συμπορεύτηκα με αγάπη με το ταίρι μου. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
 

Γνώρισα τους συναδέλφους μου που ήπιαμε, γελάσαμε, βάλαμε πλάτη ο ένας στον άλλο, αλλά και με μαχαίρωσαν πισώπλατα στη δύσκολη στιγμή και έτσι έμαθα τους ανθρώπους. 

Επειδή άλλοι έχουν αισθήματα για τη ζωή και άλλοι μόνο ανάγκες για τον εαυτό τους. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
 

Γνώρισα τον περαστικό, τον συνοδοιπόρο, το γείτονα, τον άνθρωπο της δίπλα πόρτας και κάναμε γλέντια τρελά και μετά δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ και έτσι έμαθα να εκτιμώ την κάθε μου στιγμή γιατί δεν θα ξανάρθει ίδια ποτέ. 

Διαπίστωσα τη δύναμη του τώρα και έμαθα να ζω στο παρόν. 

Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
 

Γνώρισα και γνωρίζω συνέχεια ανθρώπους και έτσι μαθαίνω εμένα, γιατί αυτά που μου κάνανε τα κάνω και εγώ. 

Ένας κρίκος είμαι και εγώ, στην ίδια αλυσίδα, από το ίδιο υλικό. 

Μικροδιαφορές υπάρχουν μόνο στη σύσταση του υλικού. 

Όσο μαθαίνω τους γύρω κρίκους, τόσο καταλαβαίνω το εύθραυστο της δικής μου κατασκευής, αλλά και τα περιθώρια που έχει για ατσάλωμα. 

Σας ευγνωμονώ γι αυτό.
 

Και κάθε πρωί που η μέρα αρχίζει, έμαθα να ευγνωμονώ τη ζωή με λόγια απλά:
 

Σε ευχαριστώ για το ανεκτίμητο δώρο της κάθε μου αναπνοής. 

Σε ευχαριστώ γιατί είδα την ανατολή του ήλιου, όταν άλλοι, ίσως πιο σημαντικοί από μένα, δεν ξημερώθηκαν μαζί μας, άρα η αποστολή μου εδώ δεν έχει ολοκληρωθεί. 

Σε ευχαριστώ γιατί θα απολαύσω τους αγαπημένους μου. 

Σε ευχαριστώ, για όσα έχω και όσα ξέρω ότι θα αποκτήσω. 

Σε ευχαριστώ που είμαι και αισθάνομαι απόλυτα υγιής νοιώθοντας τη ζωή να ρέει στις φλέβες μου. 

Σε ευχαριστώ.

Δημήτρης Νομικός συγγραφέας του βιβλίου “Μια μέρα, μια ψυχή, τρεις ζωές”