Μια μέρα μια ψυχή τρεις ζωές Δημήτρης Νομικός

Ο δρόμος προς την επίτευξη ενός σκοπού είναι στρωμένος με περίεργα πράγματα. Άλλοι τα λένε εμπόδια, άλλοι εμπειρίες, άλλοι φυσιολογικές δυσκολίες, άλλοι ανυπέρβλητα τείχη. 

Όπως και να ονομάζονται, μπορούν να μας νοιάζουν μόνο αν καταφέρουν ένα πράγμα. Να τραβήξουν την προσοχή μας από το σκοπό. 

Αν αυτό το καταφέρουν, τότε αποκτούν υπόσταση και βαφτίζονται και με κάποιο από τα παραπάνω τρομερά ονόματα.

Όσο όμως προχωράει κάποιος με το όραμά του καρφωμένο στο σκοπό του, αυτά που συμβαίνουν γύρω του χάνουν τη σπουδαιότητά τους, και αν κάτι χάνει συνέχεια τη σπουδαιότητά του, στο τέλος εκμηδενίζεται και εξαφανίζεται στην ασημαντότητα από την οποία προήλθε. 

Το να διατηρώ το όραμά μου σταθερό και ενεργοποιημένο είναι πολύ πιο σημαντικό από το αν ο προϊστάμενος καταφέρει να έχει όφελος από τις δικές μου ενέργειες, χωρίς να κάνει αυτός τίποτα. 

Όταν η δουλειά που έχω αναλάβει γίνει από μέρους μου τέλεια, αυτό με βάζει σε μια πορεία συντονισμού με την ολοκλήρωση και την πραγμάτωση στόχων και με διατηρεί σε επικοινωνία με το μήκος κύματος της επιθυμίας μου.

Όπως λέει και η πιθανολογία, αν θες να προετοιμάσεις την επιτυχία στη ζωή σου, ξεκίνα να κάνεις πρώτα όλα αυτά που φοβάσαι και αποφεύγεις, και μετά όλα αυτά που θεωρείς ανιαρά. 

Είναι φανερό ότι αν κατορθώσει να κάνει κάποιος αγόγγυστα τις πιο ανιαρές δουλειές που τον περιμένουν, τότε έχει ανοίξει το δρόμο για να εργαστεί με το μεγαλύτερο κέφι και όρεξη που υπάρχει για αυτό που ονειρεύεται και επιθυμεί. 

Όταν με δουλειά εξουδετερώνουμε τους φόβους μας και υποτάσσουμε τη θέλησή μας στη σκέψη μας, ανοίγουμε στον κόσμο των ονείρων μας το δρόμο της υλοποίησής τους.

 
Μέσα σε αυτήν την πορεία για την υλοποίηση των στόχων υπάρχουν όλες αυτές οι ενέργειες και πράξεις που συνήθως ως αποδέκτες έχουν τα άτομα που μας περιβάλλουν και τα οποία ωφελούνται, άσχετα αν το επιδιώκουμε ή όχι. 

Ο δρόμος αυτός δεν είναι κάποιο άγνωστο και κρυμμένο από τα μάτια των άλλων μονοπάτι, αλλά είναι η λεωφόρος που όλοι μας κινούμαστε, μέχρι κάποιοι να ξεμακρύνουν και να χαράξουν την καινούργια πορεία για αυτούς που ακολουθούν.

Είναι μέσα στο παιχνίδι των πραγμάτων γύρω μας, ότι για να απολαύσουμε τους στόχους μας πρέπει να δώσουμε πρώτα κάτι από τον καλύτερο εαυτό μας, όχι μόνο με το αζημίωτο, αλλά με όλη μας την καρδιά. 

Κάθε φορά που αφιλοκερδώς χαρίζουμε το μεγαλύτερό μας χαμόγελο σε αυτόν που το έχει ανάγκη, αυτό το χαμόγελο μας ακολουθεί πολλές ώρες αφού το χαρίσαμε, γιατί αυτή η καλοσύνη δεν χαρίζεται ακριβώς αλλά, όταν βγει στην επιφάνεια, όσο μοιράζεται τόσο κατακλύζει αυτόν που τη δίνει.

Το ίδιο γίνεται με τα πάντα είτε είναι συναισθήματα, είτε ιδέες, είτε πράξεις και επενδύσεις οποιουδήποτε τύπου. Όσοι πρώτα μοιράσανε, εισπράξανε πολλαπλάσια αυτό το μοίρασμα. 

Όσοι μείνανε να κοιτάνε το στόχο στο τέλος του δρόμου, δεν ενοχληθήκανε από τα εμπόδια που πέρασαν δίπλα τους. 

Όσοι θέλησαν να κάνουν το ταξίδι, σταμάτησαν να σκέφτονται, να σχεδιάζουν και να μελετούν και απλά έκαναν το πρώτο βήμα.

 Όσοι φοβηθήκανε να βγουν από την πεπατημένη και να δοκιμάσουν το καινούργιο, έμειναν να θαυμάζουν και να ζηλεύουν αυτούς που το έκαναν. 

Όσοι είδαν τα εμπόδια μπροστά τους σαν φραγμό της πορείας τους, έχασαν το όραμα του στόχου τους. 

Όσοι φοβήθηκαν το ρίσκο της επιτυχίας, καλύφτηκαν πίσω από το άλλοθι της λέξης τύχη.



Η έλλειψη τύχης είναι το άλλοθι του αποτυχημένου-όμως τι περίεργο, κανένας επιτυχημένος δεν λέει ότι πέτυχε από εύνοια της τύχης και μόνο. 

Όλοι οι γύρω του, θα ισχυριστούν ότι στάθηκε τυχερός, αλλά ο ίδιος ξέρει ότι απλά ακολούθησε το όραμά του, ότι εκεί που τελειώνουν τα εμπόδια που θα κάμψουν τον οποιοδήποτε, αρχίζει η δική του επιτυχία και ότι, κάνοντας συνεχώς βήματα προς τον σκοπό σου, κάποια στιγμή θα φτάσεις στο τέλος της διαδρομής σου.
 


Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Νομικού «Μια μέρα, μια ψυχή, τρεις ζωές», εκδόσεις Κριτονού.

http://www.korifogrami.gr