Το ζητούμενο είναι η ευτυχία του παιδιού.
Για να μπορεί να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο μετά το διαζύγιο των γονιών, χρειάζεται να μην αναλάβει την επιλογή με ποιόν γονέα θα μένει.
Δεν χρειάζεται να το ρωτήσουν με ποίον από τους δυο γονείς επιθυμεί να ζήσει.
Με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα αποφασίσει με γνώμονα το συμφέρον του πιο αδύναμου, κατά την άποψή του, γονέα και θα ζητήσει να μείνει με αυτόν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη στην ουσία να αναπληρώσει, τον γονέα που λείπει παίρνοντας τη θέση του, για να στηρίζει και να προστατεύει τον αδύναμο, τον γονέα που κατά την άποψή του είναι ο αδικημένος.
Έτσι όμως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά.
Ο γονέας που έμεινε με το παιδί συνήθως έχει αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει.
Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα είναι ο θυμός του παιδιού απέναντι του, μένοντας πιστό στον γονέα που λείπει και εκδηλώνοντας το δικό του θυμό.
Ένα αγόρι που αποχωρίζετε τον πατέρα του, συνήθως αναλαμβάνει το ρόλο του συντρόφου, του προστάτη, της παρέας της μητέρας του.
Με αυτόν τον τρόπο νοιώθει θυμό για τον πατέρα του που εγκατέλειψε την μητέρα του και αυτή είναι τόσο δυστυχισμένη και αδύναμη τώρα.
Πολλές φορές εκφράζει και νοιώθει μίσος για τον πατέρα, το οποίο είναι συναίσθημα της μητέρας προς τον πατέρα και όχι δικό του.
Αλλά ο θυμός του είναι και εναντίον της μητέρας του, που τον αναγκάζει να αναλαμβάνει το ρόλο του άνδρα της οικογένειας, ένας ρόλος που είναι δυσβάσταχτος για το παιδί.
Η μητέρα από την πλευρά της είναι τόσο θυμωμένη με τον πατέρα που κατέστρεψε την οικογένεια.
Χωρίς να καταλαβαίνει πόσο πληγώνει το παιδί της, του απαγορεύει να συναντά τον πατέρα του, του λέει πόσο την έχει πληγώσει και πόσο κακός είναι και του στερεί την παρουσία του πατέρα που τόσο πολύ έχει ανάγκη.
Το αποτέλεσμα είναι να είναι όλοι σε εμπλοκή, δυστυχία, πόνο, θλίψη και ανταγωνισμό.
Αν δε, έχουν κινήσει και νομικές διαδικασίες για την λύση του γάμου, την επιμέλεια των παιδιών και τη διατροφή τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Η νομική διαδικασία κρατά χρόνια, με αποτέλεσμα να μην τελειώνει ποτέ αυτό το μαρτύριο.
Η αντιδικία μεταξύ ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν και έφεραν στον κόσμο παιδιά, μέσα από την ερωτική τους ένωση, τους κάνει να αντιδρούν με μίσος , με λύσσα και με θυμό.
Το αποτέλεσμα είναι να ξοδέψουν πολύ χρόνο, κόπο, ενέργεια και χρήματα, να κάνουν τα παιδιά τους πολύ δυστυχισμένα και να ταλαιπωρούνται με ψυχαναλύσεις και παιδοψυχίατρους για να τα συνεφέρουν από τα βαθιά τραύματα, που επιφέρουν οι αντιδικίες μεταξύ των γονιών τους.
Τα παιδιά το μόνο που χρειάζονται, είναι η αγάπη και η φροντίδα και των δυο γονιών και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι γονείς, τόσο πιο εύκολα και ανώδυνα θα ξεπεράσουν τον πόνο και τη θλίψη του διαζυγίου.
Χρειάζονται μόνο να κοιτάξουν το συμφέρον των παιδιών τους.
Τα παιδιά χρειάζονται και τους δυο γονείς.
Έχουν ανάγκη και από τους δυο γονείς.
Να βρουν τη Σολομώντεια λύση που θα κάνει να παιδιά τους όσο το δυνατόν πιο χαρούμενα.
Αν ο ένας γονιός είναι πολύ πικραμένος και θυμωμένος, μπορεί να χρησιμοποιεί τα παιδιά για να πονέσει τον άλλον.
Αυτό όμως κάνει τα παιδιά να πονούν βαθιά.
Ο γονιός που θα λειτουργήσει με σοφία και με γνώμονα το καλό των παιδιών του, θα φροντίσει να θυσιάσει την ανάγκη του για επαφή με τα παιδιά του, προκειμένου αυτά να μην λαμβάνουν το πείσμα και την κακομεταχείριση του άλλου γονέα.
Για το συμφέρον των παιδιών και κατ΄ επέκταση και των γονέων, θα πρέπει να απελευθερωθούν από τον θυμό, από τον πόνο, την πίκρα και την αποτυχία και να κοιτάξουν με σεβασμό την ευτυχία των παιδιών.
Συγχώρεση
Απελευθέρωση
Ανάληψη των ευθυνών
Θεραπευτική εργασία
Τι κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα;
Το να είναι ευτυχισμένοι οι γονείς τους για αυτά & μάλιστα & οι δύο γονείς.
Τα παιδιά θέλουν και τους δυο γονείς.
Ανάμεσα στα αίτια που προκαλούν δυσκολίες στα παιδιά, είναι & η εντύπωση που έχουν ότι μπορούν ή τους επιτρέπετε να αναλάβουν κάτι για τους γονείς τους.
Αυτό οδηγεί τα παιδιά σε ατελείωτα προβλήματα.
Η εμπλοκή με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι αυτή που οδηγεί πολλά παιδιά να συμπεριφέρονται παράξενα, να έχουν εξαρτήσεις ή οποιαδήποτε άλλα προβλήματα.
Ποια Είναι η Λύση;
ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Αν θέλεις να απελευθερώσεις κάτι, πρέπει να το αγαπήσεις.
Ένας χωρισμός που συνοδεύεται από αγάπη, μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε, βάζοντας τέλος στη εμπλοκή.
Ένα ζευγάρι χωρίζει είτε γιατί δεν θέλει να παραμείνει άλλο στη σχέση, είτε γιατί & οι δυο νοιώθουν ότι έχουν απομακρυνθεί & δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν ο ένας στον άλλον.
Μια σχέση τελειώνει συχνά λόγω ύπαρξης εμπλοκής στην οικογένεια καταγωγής.
Ένας χωρισμός προκαλεί πάντα πόνο.
Όταν ένας χωρισμός δεν πηγαίνει καλά, συχνά υπάρχει μια τάση να ψάχνουμε να ρίξουμε σε κάποιον άλλον το φταίξιμο.
Οι εμπλεκόμενοι προσπαθούν να ξεφύγουν από το βάρος της μοίρας τους, επιρρίπτοντας τις κατηγορίες ο ένας στον άλλον, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση, ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, ή ότι μια άλλη συμπεριφορά θα μπορούσε να σώσει το γάμο.
Αντιμετωπίζοντας τον πόνο & την λύπη της αποτυχίας & χωρίζοντας με αγάπη, παίρνουμε τη δύναμη να προχωρήσουμε βάζοντας τέλος στην εμπλοκή μας.
Η λύση είναι να ξεπεράσουν αυτή την ψευδαίσθηση και το καταστροφικό ποιος φταίει, να παραδοθούν και οι δυο στη βαθύτατη λύπη που βιώνουν επειδή η σχέση τους έφτασε στο τέλος της.
Η λύπη αυτή δεν κρατεί πολύ, αλλά πάει πολύ βαθιά και είναι πολύ οδυνηρή.
Μόλις επιτρέψουν στον εαυτό τους να περάσει μέσα από την λύπη αυτή, μπορούν να μιλήσουν για ότι χρειάζεται να συζητηθεί και να κανονίσουν ότι πρέπει να διευθετηθεί με διαύγεια, λογική και αμοιβαίο σεβασμό.
Σε έναν χωρισμό, ο θύμος και οι κατηγορίες είναι συνήθως υποκατάστατα του πόνου της αυθεντικής λύπης.
Ο σοφός γονιός, που επιθυμεί το καλό των παιδιών του , αποφασίζει να βάλει κατά μέρος όλα τα αρνητικά του συναισθήματα απέναντι στον άλλον και να κάνει εργασία με τον εαυτό του, αποφορτίζοντας όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα προς όφελος των παιδιών του αλλά και του ιδίου.
Το παιδί αγαπά και τους δυο γονείς.
Κάθε παιδί έχει δυο γονείς.
Χρειάζεται πάντοτε και τους δυο γονείς.
Σε ένα παιδί θα πρέπει να επιτρέπεται να αγαπά και τους δυο γονείς.
Ένα παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί χωρίζουν οι γονείς του.
Τους έχει αγαπήσει και τους δυο το ίδιο.
Αλλά μερικές φόρες , όταν οι γονείς χωρίζουν το παιδί μένει με την μητέρα, εξαρτιέται από κάθε άποψη από την μητέρα του.
Μερικές φόρες φοβάται να δείξει ότι αγαπάει και τον πατέρα του το ίδιο. Φοβάται ότι η μητέρα του θα θυμώσει και ότι μαζί με τον πατέρα θα χάσει και την μητέρα.
Αλλά κρυφά συνεχίζει πάντοτε να αγαπά τον πατέρα.
Όταν δυο άνθρωποι δεν καταφέρνουν να χωρίσουν με καθαρό τρόπο, είναι συνήθως επειδή δεν έχουν πάρει πλήρως ο ένας από τον άλλον αυτό που έχει δοθεί.
Τότε ο ένας πρέπει να πει στον άλλον:
Παίρνω το καλό που μου έχεις δώσει.
Είναι πολύ σημαντικό και το φυλάω σαν θησαυρό.
Όλα όσα έδωσα σε σένα, στα έδωσα με αγάπη και είναι δικά σου για να τα κρατήσεις.
Αναλαμβάνω την ευθύνη από την δική μου πλευρά, για ότι πήγε στραβά ανάμεσα μας και αφήνω το δικό σου κομμάτι σε σένα.
Είσαι ελεύθερος και είμαι ελεύθερη.
Σε έχω αγαπήσει πολύ & μου έχεις προσφέρει πολλά.
Ότι μου έδωσες θα το φυλάξω με αγάπη & φροντίδα.
Και εγώ με τη σειρά μου σου έχω δώσει πολλά.
Μπορείς να τα κρατήσεις, να τα φροντίσεις & να με θυμάσαι με αγάπη.
Για ότι πήγε στραβά στη σχέση μας, φέρω ένα μέρος της ευθύνης & σου αφήνω το υπόλοιπο.
Για ότι δεν πήγε καλά στη σχέση μας, στο γάμο μας, αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί & αφήνω σε σένα το δικό σου μερίδιο.
Τώρα σε αφήνω στην ησυχία σου.
Τώρα είσαι ελεύθερος & είμαι ελεύθερη.
Η Οικογενειακή Αναπαράσταση στην υπηρεσία της συμφιλίωσης.
Οι οικογενειακές αναπαραστάσεις στοχεύουν κυρίως στην επίτευξη της συμφιλίωσης στο οικογενειακό σύστημα, συμφιλίωση μεταξύ των συντρόφων ενός ζευγαριού, μεταξύ γονιών & παιδιών, μεταξύ του θύματος & του θύτη ή τη συμφιλίωση με το πεπρωμένο μας.
Ως πεπρωμένο, ορίζετε ότι έχει υπάρξει αναπόφευκτο στο δρόμο της ζωής μας, πχ η οικογένεια, η χώρα, η κουλτούρα & η θρησκεία, μέσα στο πλαίσιο των οποίων γεννιόμαστε.
Στο πεπρωμένο επίσης, περιλαμβάνονται & οι αναπόφευκτες συνθήκες στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί, όπως πχ ο πόλεμος, η βία & η κακοποίηση. Εδώ ανήκουν επίσης & οι συνέπειες των επιλογών που κάνουμε στη ζωή μας.
Είναι επιτακτική η ανάγκη της συμφιλίωσης με τα γεγονότα του παρελθόντος. Η ανάγκη να αποδεχθούμε την πραγματικότητα ως έχει & όχι όπως θα μπορούσε να είναι.
Κάθε προσδοκία & σκέψη ότι η ζωή θα μπορούσε να ήταν διαφορετική από αυτό που είναι, αποτελεί τελικά αυταπάτη & οδηγεί σε περισσότερο πόνο. Είναι ανάγκη να δεχτούμε τα απαράδεκτα.
Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη & αν έχουμε υποστεί τις δυσκολότερες καταστάσεις, ή τις χειρότερες προσβολές στη ζωή μας, μονάχα εφόσον αποδεχτούμε ότι έχει συμβεί, μπορούμε να κερδίσουμε την ελευθερία μας & τη γαλήνη μας.
Σημαίνει όμως & κάτι ακόμα.
Ότι & αν συνέβη στο οικογενειακό μας σύστημα, συχνά στο μακρινό παρελθόν, πρέπει με σεβασμό να το αφήσουμε εκεί όπου & ανήκει.
Επιμένοντας να πονάμε ή να ζητάμε εκδίκηση για περασμένες αδικίες, παγιδευόμαστε στο παρελθόν, μη μπορώντας να το αλλάξουμε.
Συντηρώντας μια αρρωστημένη σχέση με την ιστορία μας, παραμένουμε δέσμιοι του παρελθόντος & ανίκανοι να ζήσουμε εδώ & τώρα στο παρόν.
Ο Πατέρας
«Η καλή σχέση προς τη Μητέρα μας, μας ανοίγει την Πύλη για την Επιτυχία. Η καλή σχέση προς τον Πατέρα μας, μας δίνει τη Δύναμη και την Ενέργεια να περάσουμε το κατώφλι και να προχωρήσουμε στο δρόμο προς την Επιτυχία, μέσα στην Αφθονία της Ζωής.
Μόνο όταν πετύχουμε να δεχτούμε και τον Πατέρα μας στην πλήρη Ολότητά του, χωρίς Εικόνες που διαχωρίζουν και χωρίς Περιορισμούς, οποιασδήποτε μορφής μόνον τότε μας έχει πλήρως και ολοκληρωτικά η Ζωή μας και μόνον τότε μπορούμε, στην Υπηρεσία της Ζωής, να καταφέρουμε κάτι, που είναι για το Καλό πολλών, προπάντων για το δικό μας Καλό».Eva Hänggi
Επιμέλεια Παρουσίαση
Καίτη Σαμαρτζή
Συστημική Οικογενειακή Σύμβουλος
Συντονίστρια Συστημικών Αναπαραστάσεων
Σύμβουλος Σχέσεων & Ζεύγους
Επιμέλεια Παρουσίαση
Καίτη Σαμαρτζή
Συστημική Οικογενειακή Σύμβουλος
Συντονίστρια Συστημικών Αναπαραστάσεων
Σύμβουλος Σχέσεων & Ζεύγους
Βιβλιογραφία, Πηγές: Ευτυχία που διαρκεί, Η κρυφή συμμετρία της αγάπης, Bert Hellinger. Αν ήξερες πόσο πολύ σε αγαπώ! Charlotte Palmgren, Αλφάβητο, προσωπικό αρχείο, internet, Eva Hänggi
