Υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος των περίπου 26.000
χρόνων (13x2.000).
Το έτος 2000 δεν είναι μόνο ένας καινούριος αιώνας, αλλά σχηματίζει σε μερικά χρόνια επίσης την αρχή ενός νέου κύκλου.
Ο μεγάλος κύκλος
χαρακτηρίζεται κάθε φορά από μια αλλαγή στην συνείδηση των ανθρώπων που
βρίσκονται στη γη τότε.
Πριν από αυτή την αλλαγή γεννιούνται ήδη παιδιά που έχουν την καινούρια συνείδηση, ώστε να γίνουν οι αλλαγές σταδιακά.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν κάτω από την ακτίνα της νέας εποχής ονομάζονται ίντιγκο.
Εμείς γεννηθήκαμε, στην πλειοψηφία, κάτω από την βιολετί ακτίνα, ενώ
τα παιδιά ίντιγκο κάτω από την ίντιγκο ακτίνα (indigo=βαθυγάλανο).
Μερικοί άνθρωποι μπορούν να δουν αυτό το χρώμα στην αύρα των παιδιών.
Τα παιδιά της νέας εποχής, τα ίντιγκο, έχουν αυξημένη συνείδηση,
που σημαίνει ότι επεξεργάζονται και αντιλαμβάνονται τα πράγματα με άλλον τρόπο
από εμάς.
Μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητα σε ερεθίσματα από το περιβάλλον, μπορεί να έχουν αυξημένη διαίσθηση, μπορεί να βλέπουν, να γεύονται, να μυρίζουν πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε.
Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, έχει συνέπεια στην
συναναστροφή τους με τους γονείς και στην συμπεριφορά και απόδοσή τους στο
σχολείο.
Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλαβαίνουμε τις ανάγκες τους, γιατί τα
παιδιά ίντιγκο διαφέρουν από εμάς.
Τα ίντιγκο παιδιά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους όπως όλα τα παιδιά. Τα δέκα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά είναι (από indigo children. Lee Carol και Jan Tober):
Έχουν την αίσθηση ότι «τους αξίζει να
βρίσκονται εδώ» και εκπλήσσονται όταν οι άλλοι δεν αισθάνονται το ίδιο.
Έχουν συναίσθηση της αξίας τους και συχνά
δίνουν στους γονείς να καταλάβουν «ποιος είμαι εγώ».
Έχουν πρόβλημα όταν κάποιος προσπαθεί να ασκήσει επάνω απόλυτη εξουσία (χωρίς να παρέχει εξηγήσεις ή δικαίωμα επιλογής).
Ορισμένα πράγματα απλώς αρνούνται να τα
κάνουν.
Για παράδειγμα, δυσκολεύονται πολύ να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά
τους.
Τους δημιουργούν εκνευρισμό τα συστήματα που περιέχουν κάποιο τελετουργικό και δεν απαιτούν δημιουργική σκέψη.
Συχνά επινοούν δικούς τους, καλύτερους τρόπους
για να κάνουν ορισμένα πράγματα, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.
Σαν αποτέλεσμα, δίνουν την εντύπωση ότι «τα βάζουν με το σύστημα» ή ότι είναι αντικομφορμιστές απέναντι σε κάθε σύστημα.
Εμφανίζονται ως αντικοινωνικά άτομα, εκτός αν
βρίσκονται με ομοίους τους.
Αν δεν υπάρχουν γύρω τους άνθρωποι που να πουν τον κόσμο όπως εκείνα, μπορεί να γίνουν εσωστρεφή κ νιώσουν ότι δεν τους καταλαβαίνει κανείς.
Δεν ανταποκρίνονται σε μεθόδους πειθάρχησις που βασίζονται στην ενοχή («Αλίμονο σου όταν γυρίσει σπίτι ο μπαμπάς και δει τι έκανες!»).
Δεν ντρέπονται να σου πουν τι χρειάζονται.
Όλο και περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί αντιλαμβάνονται ότι αδυνατούν να μετατρέψουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά («αυτό το παιδί δεν συμμορφώνεται»).
Χρειάζονται πληροφόρηση για αυτό που συμβαίνει.
Ο κόσμος έχει ανάγκη για ενημέρωση για αυτό το φαινόμενο, για να μην κατηγορήσει ούτε τον εαυτό του, ούτε τα παιδιά για δύσκολες καταστάσεις.
Όλοι θέλουμε να μας δείχνουν κατανόηση.
Η συνεννόηση αρχίζει από την
κατανόηση.
Ο καθρέφτης των γονιών.
Ο καθρέφτης των γονιών.
Οι γονείς αναγκάζονται να αναθεωρούν τις αξίες τους.
Η εικόνα ενός παιδιού που
μεγαλώνει σαν υπάκουο ανθρωπάκι, κρατώντας το χέρι του μπαμπά και της μαμάς,
δεν ισχύει πια.
Τριών ή τεσσάρων χρόνων παιδιά ίσως έχουν άποψη και μπορεί να είναι αρκετά δύστροπα, δύσκολα και επαναστατικά.
Όλο και περισσότερα παιδιά διαφέρουν επίσης από άλλη άποψη: Μερικές φορές «βλέπουν» ή «αισθάνονται» πράγματα που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε.
Οι γονείς μπορεί να τα ακούνε να τους λένε: «Γιατί είσαι δυστυχισμένη;» ή «Σε έβλεπα από τον ουρανό και ήθελα να σε βοηθήσω».
Μπορεί να μην αποδίδουν καλά στο σχολείο, αν και η νοημοσύνη τους
είναι καλή.
Ανέκαθεν υπήρχαν παιδιά που ήταν διαφορετικά.
Αλλά τα
περισσότερα μεγάλωσαν σε οικογένειες όπου δεν υπήρχε χώρος για την μοναδική
προσωπικότητα ενός ατόμου.
Τα παιδιά έπρεπε να συμμορφωθούν στον κόσμο των ενηλίκων, να αποδώσουν στην κοινωνία και κυρίως να μην γκρινιάζουν.
Οι θεραπευτές
διαπιστώνουν ότι όλο και περισσότερα υπερευαίσθητα, διαισθητικά παιδιά
γεννιούνται.
Πολλά παιδιά δυσκολεύονται με τον τρόπο με τον οποίο
λειτουργεί η κοινωνία μας.
Φυσικά μπορεί πράγματι να υπάρχει ένα πρόβλημα, μπορεί ίο παιδί να
έχει μία διαταραχή.
Αλλά ίσως όμως είναι ένα πολύ ευαίσθητο, διαισθητικό παιδί.
Καλά θα κάνουμε να το έχουμε υπόψη μας!
Η ανάγκη των γονέων είναι μεγάλη.
Πολλά παιδιά είναι δυστυχισμένα.
Δεν θέλουν
να πάνε στο σχολείο, δεν ακούν τους γονείς, δεν θέλουν να μάθουν τα σχολικά
μαθήματα.
Έχουν
κάτι να μας πουν και δεν το κρύβουν αυτό.
Δεν έχει νόημα να επιμένουμε με σκληρό τρόπο και να χρησιμοποιούμε την εξουσία («θα το πω στον μπαμπά!»).
Δεν το δέχονται αυτό.
Ούτε απειλές, ούτε συγκρούσεις δεν θα τους κάνουν να αλλάξουν μυαλό και συμπεριφορά.
Ο μόνος τρόπος να συναναστρέφεται κανείς με αυτά τα
παιδιά είναι ο τρόπος της ισότητας.
Πρέπει να τα σεβόμαστε, αλλά επίσης να
απαιτούμε να μας σέβονται.
Ξέρουν ακριβώς αν αυτό που λέμε το
εννοούμε ή όχι.
Όταν κάτι δεν βγαίνει από την καρδιά μας, αλλά το ζητάμε επειδή
«έτσι πρέπει», αδιαφορούν πλήρως για αυτό.
Μας αναγκάζουν να συνειδητοποιούμε
συνέχεια την δική μας συμπεριφορά.
Αντιθέτως, αυτά έχουν πολλά να μας πουν.
Μας κάνουν να αναθεωρήσουμε
τις αξίες και τους κανόνες μας, μας προκαλούν να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό
μας, δεν δέχονται ανειλικρίνεια.
Μας μαθαίνουν να είμαστε ανοιχτοί και
ειλικρινείς.
Με την ευκαιρία, οι γονείς ας έχετε υπόψη σας: μην προσπαθήσετε τόσο πολύ να αλλάξετε το παιδιά σας, αλλά να δουλέψετε τον εαυτό σας.
Με την ευκαιρία, οι γονείς ας έχετε υπόψη σας: μην προσπαθήσετε τόσο πολύ να αλλάξετε το παιδιά σας, αλλά να δουλέψετε τον εαυτό σας.
Ταυτόχρονα μην αφήνετε
τα πράγματα να εξελίσσονται, θέτοντας ξεκάθαρα όρια.
Πρέπει να δεχόμαστε ότι το παιδί μας ίσως δεν είναι αυτό που περιμέναμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα επιτρέπονται.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί το παιδί κάνει αυτό που
κάνει.
Αν ξέρουμε ότι, για παράδειγμα, φωνάζει επειδή δέχτηκε πολλά ερεθίσματα στο σχολείο, και δεν αντέχει άλλο αυτή την στιγμή, θα μπορούσαμε να πούμε «έλα να πιεις μια πορτοκαλάδα» ή «πήγαινε λίγο έξω να τρέξεις».
Δεν πρέπει να τα
μαλώνουμε τόσο εύκολα.
Όταν νιώθει το παιδί ότι το δεχόμαστε μαζί με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του, θα δεχτεί και αυτό πιο εύκολα τα όρια που θέτουμε.
Οι λέξεις κλειδιά λοιπόν για καλύτερη ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι:
δομή και όρια, σαφήνεια και ειλικρίνεια, αποδοχή και κατανόηση.
Πρέπει να
ψάξουμε στην καρδιά μας να ανακαλύψουμε τι έχει πραγματική σημασία για μας και
τότε τα παιδιά θα ανταποκρίνονται.
Το παιδί ίντιγκο
Αν και όλα τα παιδιά είναι ξεχωριστά, το παιδί ίντιγκο μπορεί να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Το παιδί ίντιγκο
Αν και όλα τα παιδιά είναι ξεχωριστά, το παιδί ίντιγκο μπορεί να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Ως μωρό έκλαιγε πολύ
Δείχνει σεβασμό στην φύση
Είναι υπερευαίσθητο
Δείχνει ευαισθησία για την διάθεση άλλων
Αντιδρά έντονα σε τρόφιμα
Έχει έντονη αίσθηση για αδικία και κοροϊδία
Έχει ισχυρές προσωπικές πεποιθήσεις
Έχει έντονη διαίσθηση
Συμπεριφέρεται ζωηρά
Είναι ονειροπόλο
Εκδηλώνει αρρώστιες όπως άσθμα και έκζεμα
Έχει παραφυσικές εμπειρίες, όπως το να ακούει
φωνές, να βλέπει όντα κλπ.
Από την Μ.
Στέιμαν - Κοκκαλίδου, Ψυχολόγο
Ειδικευμένη στην παιδική ηλικία και στην υποστήριξη γονέων
Ειδικευμένη στην παιδική ηλικία και στην υποστήριξη γονέων
http://www.e-star.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου