ο έρωτας;
Το άγριο μπλε
της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο
της παπαρούνας.
Το φλύαρο
πράσινο
του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο
πορτοκαλί
του
χειμωνιάτικου
ήλιου.
να σε
συνοδεύει
να σου κρατάει συντροφιά
να γέρνεις στον ώμο της
και να ονειρεύεσαι !
που πέφτει η βροχή
πάνω
στο
τριαντάφυλλο,
θα σου στέλνω
ένα φιλί
να κρύβεις τ' όνειρό σου.
Αλλά εγώ μιλώ
για την άλλη
αγάπη
Την υπερβατική
Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή
τους σκορπιούς
από τη σκέψη
Αυτή που σπάει
το συρματόπλεγμα
Αυτή
που δεν βγαίνει
από το στόμα
Ξεχύνεται
από την αφή και την ανάσα
μια καινούρια
μέρα,
αγόρι μου
Πλύσου,
χτενίσου,
ψιθύρισε ένα τραγουδάκι
και ξεκίνα
Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σου πω
σε τούτη τη γη
Δεν αρνήθηκα ποτέ
τα λάθη μου
Δε γουστάρω
τους ανθρώπους
που είναι ατσαλάκωτοι
Αξίζει να ζεις
μέσα στη γυάλα,
από το φόβο μην πληγωθείς;
στην ψυχή σου,
από το φόβο
μην μπει κανείς
και σε
ληστέψει;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
να ‘χεις το θάρρος να λες:
Με γεια μου με χαρά μου.
Φτου κι από την αρχή τώρα.
Όχι κακομοιριές
και κλαψούρες.
παλικάρι μου,
μόνο όταν τη ζεις.
Όταν κυλιέσαι μαζί της.
Πότε σε λασπουριές
και πότε σε ροδοπέταλα.
Κράτα τις αναμνήσεις σου
και
προχώρα
Τι φταις αλήθεια...
κανείς δεν σου
'μαθε
το δρόμο για το εμείς
άλλο πλάσμα
επί
της γης,
που να υπηρετεί
και να λατρεύει
τόσο το εφήμερο όσο εσύ!
μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
-Αμέ υπάρχει.
Οι πεταλούδες!
του απάντησα.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Επιμέλεια-Παρουσίαση Καίτη Σαμαρτζή
www.angelsroads.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου