Έτσι όπως τα παιδιά
μας φέρνουν κλαίγοντας τα σπασμένα τους παιχνίδια, να τους τα
φτιάξουμε, έφερα κι εγώ τα σπασμένα όνειρά μου στο Θεό.
Γιατί
ήταν φίλος μου.
Αντί όμως να τον αφήσω ήσυχο να δουλέψει, στριφογύριζα και
προσπαθούσα να βοηθήσω, με τους δικούς μου τρόπους.
Στο τέλος το άρπαξα πίσω και φώναξα:
« πως μπορείς να είσαι τόσο αργός?»
« Παιδί μου» είπε ο Θεός, « τι να
έκανα?»
«Ούτε στιγμή δεν τα άφησες από τα χέρια σου.»
Από το βιβλίο του Wayne Dyer Ο Ιερός σου εαυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου