ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Η ΕΚΤΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ

«Τo πρώτο βήμα, για όλους μας, στη διαδικασία του ξεκαθαρίσματος της κατάστασης, είναι ναν συνειδητοποιήσουμε πλήρως το δικό μας θέατρο ελέγχου. 

 Τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν κοιτάξουμε πραγματικά τον εαυτό μας κι αν δεν ανακαλύψουμε τι κάνουμε για να χειριστούμε τους άλλους έτσι, ώστε να πάρουμε ενέργεια.  

Αυτό συνέβη σ' εσένα μόλις τώρα».

«Ποιο είναι το επόμενο βήμα;» ρώτησα.

«Ο καθένας μας πρέπει να πάει πίσω στο παρελθόν, πίσω στην οικογενειακήτου ζωή κατά την παιδική του ηλικία και να δει πως σχηματίστηκε αυτή η συνήθεια. Όταν δούμε την πηγή της ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για άσκηση ελέγχου θα έρθει στο συνειδητό μας επίπεδο. Μην ξεχνάς ότι τα περισσότερα μέλη της οικογένειας έπαιζαν κι αυτά ένα θέατρο προσπαθώντας να αντλήσουν ενέργεια από μας τα παιδιά. 

Γι' αυτό υποχρεωθήκαμε, αρχικά, να σχηματίσουμε ένα θέατρο ελέγχου. Έπρεπε να έχουμε μια στρατηγική για να ανακτούμε την ενέργειά μας. Πάντα αναπτύσσουμε το θέατρο μας σε συνάρτηση με τα μέλη τη οικογένειας. Ωστόσο, από τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε το ενεργειακό δυναμικό στην οικογένειά μας, μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτές τις στρατηγικές ελέγχου και να δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα».

«Τι εννοείς, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;»

«Ο καθένας μας πρέπει να ξανα ερμηνεύσει την οικογενειακή του εμπειρία σύμφωνα με την άποψη της εξέλιξης, να την ερμηνεύσει από πνευματική άποψη και να ανακαλύψει ποιος είναι στην πραγματικότητα. 

Από τη στιγμή που θα το κάνουμε αυτό, το θέατρο ελέγχου τελειώνει για μας και απογειώνεται η πραγματική μας ζωή».

«Επομένως, πώς μπορώ να ξεκινήσω;»

«Κατανοώντας, πρώτα, πώς σχηματίστηκε το θέατρο σου. Πες μου για τον πατέρα σου».

«Είναι καλός, του αρέσει η διασκέδαση και είναι ικανός, αλλά...» δίστασα γιατί δεν ήθελα να ακουστώ αγνώμονας προς τον πατέρα μου.

 «Αλλά τι;» ρώτησε ο Σάντσες.

«Αλλά», είπα, «ήταν πάντα έτοιμος για επίκριση. Δε θυμάμαι να έκανα ποτέ

κάτι σωστό».

«Πώς σε επέκρινε;» ρώτησε ο Σάντσες.

Στο νου μου εμφανίστηκε μια εικόνα του πατέρα μου, νέου και δυνατού.

«Έκανε ερωτήσεις και μετά έβρισκε κάποιο λάθος στις απαντήσεις».

«Και τι συνέβαινε με την ενεργητικότητά σου;»

«Υποθέτω ότι ένιωθα αποστραγγισμένος, έτσι προσπαθούσα να αποφεύγω

να του λέω οτιδήποτε».

«Εννοείς ότι έγινες ασαφής και απόμακρος, προσπαθώντας να του μιλάς με τέτοιο τρόπο ώστε να τραβάς την προσοχή του χωρίς να αποκαλύπτεις αρκετά, για να μην του δίνεις την ευκαιρία να σε επικρίνει. 

Εκείνος ήταν ο ανακριτής κι εσύ του ξέφευγες με το να είσαι απόμακρος;»

«Ναι, έτσι νομίζω. Αλλά τι είναι ο ανακριτής;»

«Ο ανακριτής είναι ένα άλλο είδος θεάτρου. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το μέσο για να κερδίσουν ενέργεια, παίζουν τη σκηνή τους κάνοντας ερωτήσεις και διεισδύοντας στον κόσμο ενός άλλου ανθρώπου με στόχο να βρουν κάποιο λάθος. Όταν το κάνουν, τότε επικρίνουν αυτό τον τομέα της ζωής του άλλου. Αν αυτή η στρατηγική επιτύχει, τότε το πρόσωπο που επικρίνεται έχει εμπλακεί στο θέατρο. Ξαφνικά ανακαλύπτει ότι όταν είναι κοντά στον ανακριτή βρίσκεται σε εγρήγορση και προσέχει τις πράξεις και τις σκέψεις του ανακριτή με σκοπό να μην κάνει κάποιο λάθος το οποίο θα παρατηρούσε εκείνος. 

Αυτή η ψυχική συμμόρφωση δίνει στον ανακριτή την ενέργεια που επιθυμεί.  «Σκέψου τις φορές που βρέθηκες κοντά σε ένα τέτοιο είδος ανθρώπου.  Όταν παγιδεύεσαι σ' αυτό το θέατρο δεν έχεις την τάση να ενεργείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο ώστε εκείνο το άτομο να μη σε επικρίνει; Σε βγάζει από το δικό σου μονοπάτι και αποστραγγίζει την ενέργειά σου επειδή εσύ κρίνεις τον εαυτό σου με βάση αυτά που σκέφτεται εκείνος».

Θυμήθηκα επακριβώς το συναίσθημα, και το πρόσωπο που μου ήρθε στο νου ήταν ο Τζένσεν.

«Επομένως, ο πατέρας μου ήταν ένας ανακριτής;» ρώτησα.

«Έτσι μου φαίνεται».

Για μια στιγμή αναρωτήθηκα ποιο ήταν το θέατρο της μητέρας μου. Αν ο πατέρας μου ήταν ανακριτής, τι ήταν η μητέρα μου;

Ο Σάντσες με ρώτησε τι σκεφτόμουν.

«Αναρωτιόμουν για το θέατρο ελέγχου της μητέρας μου», είπα. 

«Πόσα διαφορετικά είδη υπάρχουν;»

«Θα σου εξηγήσω την ταξινόμηση που κάνει το χειρόγραφο», είπε ο Σάντσες.

«Ο καθένας κάνει τους χειρισμούς του για ενέργεια είτε επιθετικά, αναγκάζοντας κατευθείαν τους ανθρώπους να τον προσέξουν, είτε παθητικά, παίζοντας με τη συμπόνια ή την περιέργεια των ανθρώπων για να κερδίσει την προσοχή τους. 

Για παράδειγμα, αν κάποιος σε απειλήσει είτε προφορικά είτε σωματικά, τότε σε ωθεί, από φόβο ότι ίσως σου συμβεί κάτι κακό, να τον προσέξεις και μ' αυτό τον τρόπο να του δώσεις ενέργεια. 

Ο άνθρωπος που σε απειλεί σε έλκει στο πιο επιθετικό είδος θεάτρου. Κι αυτόν η Έκτη Επίγνωση τον αποκαλεί "τρομοκράτη"». 

«Αν από την άλλη πλευρά κάποιος σου πει όλα τα φοβερά πράγματα που του συμβαίνουν ήδη, υπονοώντας ίσως ότι εσύ είσαι υπεύθυνος γι' αυτά, και ότι αν αρνηθείς να βοηθήσεις, αυτά τα τρομερά πράγματα θα συνεχίζονται, τότε αυτό το πρόσωπο επιδιώκει ν' αποκτήσει τον έλεγχο στο πιο παθητικό επίπεδο, κι αυτόν το χειρόγραφο τον αποκαλεί "εγώ ο καημένος" ,  το θύμα δηλαδή. 

 

Σκέψου το μια στιγμή. Δε βρέθηκες ποτέ κοντά σε κάποιον που σε έκανε να νιώσεις ένοχος όσο ήσουν μαζί του, έστω κι αν ήξερες πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να νιώθεις έτσι;»

«Ναι».

«Λοιπόν, ένιωθες έτσι επειδή μπήκες στον κόσμο του θεάτρου του τύπου "ο καημένος εγώ". 

Όλα όσα λέει και κάνει σε φέρνουν σε τέτοια θέση ώστε να νιώθεις την ανάγκη να αμυνθείς απέναντι στην ιδέα ότι δεν κάνεις αρκετά γι' αυτό το πρόσωπο. 

Γι' αυτό νιώθεις ένοχος επειδή βρίσκεσαι κοντά του».

Κούνησα το κεφάλι.

«Το θέατρο κάθε ανθρώπου μπορεί να εξεταστεί», συνέχισε, «με κριτήριο το σημείο στο οποίο πέφτει πάνω στο φάσμα που κυμαίνεται από το επιθετικό μέχρι το παθητικό. 

Αν ένα άτομο είναι απαλό στην επιθετικότητά του, βρίσκει λάθη και αργά,  αργά υποσκάπτει τον κόσμο σου για να απορροφήσει την ενέργειά σου, τότε, όπως είδαμε στην περίπτωση του πατέρα σου, αυτό το άτομο θα μπορούσε να είναι ανακριτής. 

Λιγότερο παθητικό από το "εγώ ο καημένος" είναι το δικό σου απόμακρο θέατρο. 

Επομένως η σειρά των τύπων του θεάτρου ελέγχου είναι: τρομοκράτης, ανακριτής, απόμακρος και θύμα. Δε σου φαίνεται λογικό;» «Νομίζω. Πιστεύεις ότι ο καθένας βρίσκεται κάπου σ' αυτά τα περιθώρια;» «Ακριβώς. Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερους από ένα τρόπους ανάλογα με τις καταστάσεις, αλλά οι πιο πολλοί έχουμε ένα κυρίαρχο θέατρο ελέγχου, αυτό που τείνουμε να χρησιμοποιούμε συνήθως και που είναι το είδος το οποίο υπήρξε πιο αποδοτικό στις σχέσεις μας με τα μέλη της πρώτης μας οικογένειας».

Ξαφνικά κατάλαβα. Η μητέρα μου ήταν ακριβώς το ίδιο με τον πατέρα μου.

Κοίταξα τον Σάντσες. «Η μητέρα μου. Ξέρω τι ήταν. Ήταν κι αυτή ένας ανακριτής».

«Επομένως, είχες διπλή δόση», είπε ο Σάντσες. «Γι' αυτό είσαι τόσο απόμακρος. Αλλά τουλάχιστον δε σε τρομοκρατούσαν. Τουλάχιστον δε φοβήθηκες ποτέ για την ασφάλειά σου».

«Τι θα είχε συμβεί σ' αυτή την περίπτωση;»

«Θα είχες κολλήσει στο θέατρο του τύπου "εγώ ο καημένος". Βλέπεις πώς λειτουργεί; Αν όταν είσαι παιδί κάποιος σε αποστραγγίζει από την ενέργειά σου απειλώντας σε ότι θα σε βλάψει σωματικά, τότε το να είσαι απόμακρος δε λειτουργεί. Δεν μπορείς να τον κάνεις να σου δώσει ενέργεια παίζοντας τον αδιάφορο. 

Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι συμβαίνει μέσα σου. Σου φέρεται πολύ δυναμικά. 

Έτσι υποχρεώνεσαι να γίνεις πιο παθητικός και με την προσέγγιση "εγώ ο καημένος" να κάνεις έκκληση στο έλεος αυτού του ανθρώπου, προκαλώντας του ενοχή για το κακό που κάνει.» 

«Αν αυτό δεν αποδώσει τότε, σαν παιδί, υπομένεις μέχρι να γίνεις αρκετά μεγάλος και να εκραγείς ενάντια στη βία και να πολεμήσεις την επιθετικότητα με επιθετικότητα». Σταμάτησε να μιλά για λίγο. «Θυμήσου το παιδί που μου ανέφερες, εκείνο της Περουβιανής οικογένειας που σας σερβίρισε το δείπνο.» 

«Ο άνθρωπος φτάνει μέχρι εκεί που χρειάζεται για να δεχτεί την ενεργειακή προσοχή της οικογένειάς του. Και μετά, αυτή η στρατηγική γίνεται ο κυρίαρχος τρόπος που χρησιμοποιεί για να πάρει ενέργεια από τον καθένα, το θέατρο που επαναλαμβάνει συνέχεια».

«Καταλαβαίνω τον τρομοκράτη», είπα, «αλλά πώς αναπτύσσεται ο ανακριτής;»

«Τι θα έκανες αν ήσουν παιδί και τα μέλη της οικογένειας σου είτε δεν ήταν σπίτι, είτε σε αγνοούσαν γιατί ήταν απασχολημένοι με τη δουλειά τους ή κάτι άλλο;»

«Δεν ξέρω».

 

«Το να παίζεις τον απόμακρο δε θα τραβούσε την προσοχή τους, δε θα σε πρόσεχαν. Επομένως, μήπως θα έπρεπε να καταφύγεις στην ανάκριση και την έρευνα και, τελικά, να βρεις κάτι λάθος σ' αυτούς τους απόμακρους ανθρώπους για να τραβήξεις την προσοχή και την ενέργειά τους; Αυτό κάνει ο ανακριτής».

Άρχισα να συλλαμβάνω την επίγνωση. «Οι απόμακροι άνθρωποι δημιουργούν ανακριτές!»

«Σωστά».

«Και οι ανακριτές δημιουργούν απόμακρους ανθρώπους! Και οι τρομοκράτες δημιουργούν την προσέγγιση "εγώ ο καημένος", ή αν αποτύχει αυτό, έναν άλλο τρομοκράτη!»

«Ακριβώς. Έτσι διαιωνίζονται τα θέατρα ελέγχου. Αλλά μην ξεχνάς, υπάρχει μια τάση να βλέπουμε αυτά τα θέατρα στους άλλους, αλλά να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε απαλλαγμένοι από τέτοια επινοήματα. Ο καθένας μας πρέπει να υπερβεί αυτή την αυταπάτη, αν θέλει να προχωρήσει. 

Σχεδόν όλοι μας τείνουμε να κολλάμε, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, σε ένα θέατρο και θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας καθαρά και να ανακαλύψουμε ποιο είναι».

Έμεινα σιωπηλός για μια στιγμή. Τελικά ξανακοίταξα τον Σάντσες και ρώτησα «Από τη στιγμή που βλέπουμε το θέατρό μας, τι συμβαίνει μετά;»

Ο Σάντσες έκοψε ταχύτητα για να με κοιτάξει στα μάτια. 

«Είμαστε αληθινά ελεύθεροι να προχωρήσουμε πέρα από το ασυνείδητο θέατρο που παίζουμε.

Όπως είπα και προηγουμένως, μπορούμε να βρούμε ένα υψηλότερο νόημα στη ζωή μας, ένα πνευματικό λόγο για τον οποίο γεννηθήκαμε στη συγκεκριμένη οικογένεια. 

Μπορούμε να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε καθαρά το ποιοι αληθινά είμαστε»…..

Αποσπάσματα από το βιβλίου Ουράνια προφητεία

Σελ.139

Τζειμς Ρεντφιλντ

Εκδόσεις Διόπτρα