Ο ΟΡΕΣΤΗΣ & ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ

Ο ΜΥΘΟΣ

Ο Ορέστης ήταν εγγονός του Ατρέα, ενός ανθρώπου που είχε προσπαθήσει φθονερά να αποδείξει πως ήταν ισχυρότερος από τους θεούς. 

Για αυτή τη στάση του οι θεοί τον τιμώρησαν επεκτείνοντας την κατάρα τους σε όλους τους απογόνους του. 

Μέρος της εκπλήρωσης αυτής της κατάρας πάνω στον οίκο του Ατρέα ήταν η δολοφονία του πατέρα του Ορέστη, Αγαμέμνονα, από τη σύζυγο του Κλυταιμνήστρα. 

Αυτό το έγκλημα, με τη σειρά του, μεταβίβασε την κατάρα στον Ορέστη, επειδή σύμφωνα με τον κώδικα τιμής, ο γιος ήταν υποχρεωμένος να σκοτώσει το φονιά του πατέρα του. 

Ωστόσο, το μεγαλύτερο αμάρτημα που μπορούσε ένας Έλληνας να διαπράξει ήταν το αμάρτημα της μητροκτονίας. 

Ο Ορέστης βασανίστηκε πολύ με αυτό το δίλημμα. 

Τελικά έκανε αυτό που φαινομενικά όφειλε να κάνει & σκότωσε τη μητέρα του. 

Γι’ αυτό το αμάρτημα οι θεοί τιμώρησαν τον Ορέστη στέλνοντας του τις Ερινύες, τρεις φρικτές Άρπυιες που ήταν ορατές μόνο από εκείνον & τον βασάνιζαν μέρα νύχτα με τις επικρίσεις τους & την τρομακτική εμφάνιση τους.

Ο Ορέστης κυνηγημένος από τις Ερινύες όπου & αν πήγαινε, περιπλανιόταν στη χώρα αναζητώντας τρόπο να εξιλεωθεί για το έγκλημά του.  

 Μετά από πολλά χρόνια μοναχικού στοχασμού & αυτοδιωγμού, ο Ορέστης ζήτησε από τους θεούς να τον απαλλάξουν από την κατάρα που κρεμόταν πάνω από τον οίκο του Ατρέα & από τον κατατρεγμό του από τις Ερινύες, τονίζοντας την πίστη του ότι είχε εξαγνιστεί για το φόνο της μητέρας του. 

Οι θεοί συγκρότησαν δικαστήριο. 

Συνηγορώντας υπέρ του Ορέστη, ο Απόλλωνας δήλωσε ότι ο ίδιος είχε σχεδιάσει την όλη κατάσταση, ότι είχε βάλει τον Ορέστη σε μια τέτοια θέση που αυτός δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να σκοτώσει τη μητέρα του & συνεπώς ο Ορέστης πραγματικά δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος.

Τότε ο Ορέστης πήδηξε όρθιος & αντίκοψε τον συνήγορό του δηλώνοντας: «Ήμουν εγώ & όχι ο Απόλλωνας, που σκότωσε τη μητέρα μου».

Οι θεοί έμειναν άναυδοι.

Ποτέ πριν ένα μέλος του οίκου των Ατρειδών δεν είχε το ίδιο αναλάβει την πλήρη ευθύνη χωρίς να ψέξει τους θεούς.

Τελικά οι θεοί αποφάνθηκαν υπέρ του Ορέστη & όχι μόνον τον απάλλαξαν από τη κατάρα που βάραινε τον οίκο του Ατρέα αλλά & μεταμόρφωσαν τις Ερινύες σε Ευμενίδες, φιλικά πνεύματα που με τις σοφές συμβουλές τους βοήθησαν τον Ορέστη να αποκτήσει διαρκή ευδαιμονία.

Οι Ευμενίδες, οι καλοπροαίρετες θεές αναφέρονται & ως Χαριδότιδες.

Οι παραισθητικές Ερινύες που μόνο ο Ορέστης μπορεί να τις αντιληφθεί, αντιπροσωπεύουν τις τύψεις του, τα συμπτώματά του, την προσωπική του κόλαση. 

Η μεταμόρφωση των Ερινυών σε Ευμενίδες, είναι η μεταμόρφωση των τύψεων & της κόλασής του σε ευδαιμονία.

Αυτή η  μεταμόρφωση έγινε επειδή ο Ορέστης ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών του.

Παρόλο που ζήτησε από τους θεούς να απαλλαγεί από τις Ερινύες, δεν τις είδε σαν μια άδικη τιμωρία, ούτε θεώρησε τον εαυτό του σαν θύμα τις κοινωνίας ή των θεών. 

 


Και καθώς οι Ερινύες, αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αρχικής κατάρας που πλάκωνε τον οίκο του Ατρέα, συμβολίζουν συνάμα το γεγονός ότι τα οικογενειακά πρότυπα, είναι μια οικογενειακή υπόθεση που δημιουργήθηκε από τους γονείς του & τους παππούδες του, όπως οι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Όμως ο Ορέστης δεν κατηγόρησε την οικογένειά του, τους γονείς του, ή τον παππού του, όπως θα μπορούσε να το έχει κάνει. 

 
Ούτε έριξε το φταίξιμο στους θεούς ή στη κακιά μοίρα. Αντίθετα δέχτηκε την κατάστασή του σαν κάτι που ο ίδιος είχε δημιουργήσει & ανέλαβε την προσπάθεια να την θεραπεύσει.

Η διαδικασία ήταν μακρόχρονη, αλλά τελικά θεραπεύτηκε  & χάρη σε αυτή τη θεραπευτική διεργασία της δικής του προσπάθειας, τα ίδια πράγματα που κάποτε του είχαν προκαλέσει αγωνία, έγιναν τα πράγματά που του χάρισαν σοφία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να είναι σε δύσκολες καταστάσεις, να αντιμετωπίζουν προβλήματα & να μέμφονται τον Θεό ή άλλους ανθρώπους, παρά να είναι καλά, να αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους & να μην κατηγορούν πια κανένα.

Αν κάποιος αρχίσει την προγονική του θεραπεία με την θέληση & την πρόθεση να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, σε μια σχετικά σύντομη, ήρεμη & ευχάριστη διαδικασία θα μεταμορφώσει τις Ερινύιες σε Ευμενίδες.

Οι άνθρωποι που έχουν κάνει μέσα τους τις αναγκαίες αλλαγές, βρίσκουν τον αληθινό εαυτό τους, λυτρωμένο από τις κατάρες που βαραίνουν την παιδική τους ηλικία & τους προγόνους τους & ζουν πια σε έναν νέο διαφορετικό κόσμο.

Όσα κάποτε έβλεπαν σαν προβλήματα, τα βλέπουν τώρα σαν ευκαιρίες.

Όσα ήταν κάποτε μισητά φράγματα, είναι τώρα ευπρόσδεκτες προκλήσεις.

Σκέψεις που πριν ήταν ανεπιθύμητες γίνονται χρήσιμες & σωστές κρίσεις.

Συμβάντα που κάποτε φαίνονταν οδυνηρά, τώρα φαίνονται σαν δώρα.

Παλιά απωθημένα συναισθήματα, γίνονται πηγές ενέργειας & καθοδήγησης.

Βιβλιογραφία: Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος Σκοτ Πεκ