ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Εκπαιδευόμενοι στην σιωπή. 

Μια εκδρομή με τα παιδιά της ενορίας.

 

Να μην κάθεσαι μέσα, να φεύγεις έξω στη φύση. 

 

Οι ομορφιές της φύσεως είναι οι μικρές αγάπες που μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. 

-Γέροντας Πορφύριος-

Εχθές ήταν μια πολύ όμορφη μέρα. 

Είχαμε περίπατο με τις παιδικές και νεανικές συνάξεις της ενορίας στο δάσος που υπάρχει στην άκρη του χωριού μας. 

Αρκετά παιδιά. 

 

Χαρά, φως, αθωότητα και παρθενικότητα εμπειρίας. 

Εκείνη που έχει κανείς ως παιδί ή έφηβος. 

Όταν όλος ο κόσμος είναι μια διαρκής αποκάλυψης. 

Ένας χώρος όπου το θαύμα κατακλύζει την ύπαρξη. 

Θυμάμαι ότι μια από τις πολλές ερμηνείες που έχουν δοθεί για το προπατορικό αμάρτημα είναι ότι ο Αδάμ και η Εύα έπαψαν να εκπλήσσονται. 

Να θαυμάζουν την δημιουργία. 

 

Έτσι ήρθε ο μαρασμός της ζωής. 

Η ρουτίνα. 

Η πεζότητα των αισθήσεων. 

Στο τέλος ο θάνατος για να πιστοποιήσει ένα σώμα και μια ψυχή που δεν ζούσε αλλά απλώς επιβίωνε. 

Γιατί δεν ζει εκείνος που απλώς και μόνο πάλλεται το έντερο του. 

 

Αλλά αυτός που χαίρεται το θαύμα της ζωής το οποίο με αυτή την μορφή μας δόθηκε άπαξ. 

Το πρόγραμμα είχε ως εξής. 

Έγινε Θεια Λειτουργία το πρωί. 

Έπειτα τα παιδιά ήπιαν πρωινό στην αίθουσα της ενορίας και κατόπιν όλοι μαζί περπατήσαμε μέχρι το δάσος. 

Ορατός στόχος να ανέβουμε στην κορυφή του κατάφυτου λόφου. 

 

Βαθύτερος στόχος η ενεργοποίηση "κρυμμένων" δυνατοτήτων τόσο της φύσης όσο και του ανθρώπου. 

Κοίταγμα με το μυστήριο που υπάρχει εντός μας και γύρω μας ως χώρος παρουσίας Του Θεού.

Ενδιάμεσα κάναμε μια στάση. 

Κάθε παιδί κάθισε πάνω σε μια πέτρα ή στο χώμα της Γής, και ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο μαζί με το κάμπο που απλωνόταν μπροστά μας, κάναμε μια άσκηση. 

Η άσκηση ήταν ως εξής. 

Θα έπρεπε τα παιδιά να ησυχάσουν όσο μπορούσαν το νου τους. 

Να μπουν για λίγο μέσα στην σιωπή. 

Να ηρεμήσουμε το μυαλό τους. 

Πράγμα δύσκολο. 

Γιατί ο πολιτισμός μας είναι θορυβώδεις και φλύαρος. 

Μάλιστα τα περισσότερα παιδιά νιώθουν αμήχανα τα πρώτα λεπτά. 

Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι. 

Γιατί δεν έχουμε μάθει να ησυχάζουμε τον νους μας. 

Μας φαίνεται παράξενο. 

 

Κατόπιν αφού ησύχαζαν θα έπρεπε να μου πουν πόσους διαφορετικούς ήχους ακούνε. 

Δύσκολο για παιδιά και μάλιστα του 21αιών. 

Ωστόσο όλο χαρά και σιγά - σιγά άρχισαν να μου λένε « πάτερ ακούω ένα πουλί, δυο πουλιά πάτερ… εγώ ακούω τον αέρα…. Εγώ ακούω τα φύλλα των δέντρων...» 

Είχαν μείνει όλα εκστατικά. 

Δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να ακούσουν τόσους πολλούς και διαφορετικούς ήχους συγχρόνως. 

Έπειτα τους ζήτησα μέσα στην σιωπή να μου πουν τι μυρωδιές αισθάνονταν. 

Πόσες διαφορετικές. 

Ένα- ένα άρχισε να μου περιγράφει. «Πάτερ θυμάρι….. Πάτερ πεύκο…. Κυπαρίσσι…… ένα μου είπε Πάτερ μυρίζω θάλασσα.» 

Ήταν σαφές ότι η δροσιά του αέρα και η μυρωδιά του ήλιου σχημάτισαν ονειρικά την εμπειρία που είχε από την θάλασσα. 

Αμέσως μετά έπρεπε να μου περιγράψουν τι έβλεπαν γύρω τους. 

Μάλιστα τους είπα να παρατηρήσουν αρκετά και κατόπιν να μου πουν τι πρόσεξαν που άλλες φορές καν δεν είχε πέσει στην αντίληψη τους, ότι υπάρχει τριγύρω τους. 

Και αυτή η εμπειρία ήταν μοναδική για τα παιδιά. 

 

Δεν πίστευα ότι υπήρχαν δέντρα, λόφοι, κτίρια, εκκλησίες στα βουνά κ.α που καν δεν είχαν μέχρι σήμερα προσέξει. 

Τέλος θα έπρεπε να πιάσουν χώμα με τα χέρια τους. 

Να το επεξεργαστούν, να το αγγίξουν, να το μυρίσουν, καθώς δέντρα και θάμνους. 

Και να περιγράψουν την αίσθηση της αφής. 

Η άσκηση τελείωσε φτάνοντας στην κορυφή του λόφου, όπου εκεί, τα παιδιά έβγαλαν φρούτα που είχαν φέρει μαζί τους σε σάκους ώμου, και γευτήκαμε αργά και απολαυστικά τους καρπούς της φύσης. 

Είχα απαγορεύσει στα παιδιά να φέρουν οτιδήποτε βιομηχανικό. 

Μονάχα φρούτα και νερό είχαν οι σάκοι τους.

 Εκεί αφού καθίσαμε ανάμεσα στα δέντρα διαβάσαμε Λόγους τους Γέροντος Πορφυρίου που αναφέρονται στην φύση και την χαρά της δημιουργίας. 

Έπειτα τα μεγαλύτερα παιδιά κρατώντας παραδοσιακά Κρητικά όργανα, διασκέδασαν την υπόλοιπη παρέα, που γέλασε, τραγούδησε και χόρεψε.

Στο κατηφόρισμα μας για να φύγουμε φυτέψαμε ένα πεύκο με την υπόσχεση να το επισκεπτόμαστε και να το φροντίζουμε.

Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία για όλους μας και κυρίως για τα παιδιά!! 

Στα μάτια τους και κυρίως στην καρδιά τους είχε ανθίσει ελπίδα και άρωμα ζωής. 

π.Λίβυος

 http://plibyos.blogspot.com