Σε ένα μέρος
του κόσμου σε κάποια στιγμή της ιστορίας, ζούσαν άνθρωποι που έφεραν φτερά
στους ώμους, μικρά ή μεγάλα, όμορφα ή άσχημα, όμως σίγουρα είχαν φτερά.
Ένα αγόρι αναρωτιόταν για τα φτερά του και όταν ήρθε η ώρα και μεγάλωσε του είπε ο πατέρας του:
«Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά.
Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να
πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις
τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω»
«Μα δεν ξέρω να πετάω»
απάντησε ο γιος.
«Σωστά…»
είπε ο πατέρας.
Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού,
στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου;
Το κενό.
Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις
βαθιά ανάσα, θα πηδήσεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε:
«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς.
Οι λίγες γρατσουνιές θα σε κάνουν πιο
δυνατό στην επόμενη προσπάθεια»
αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό
να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην
πορεία της ζωής του.
Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός;
Για ποιο λόγο;
Ο πατέρας σου είναι μισότρελος…
Για ποιο λόγο να
πετάξεις;
Τι σου χρειάζεται;
Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες;
Τι νόημα έχεις να
πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια;
Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο;
Γιατί δεν αρχίζεις
σιγά-σιγά;
Δοκίμασε να πηδήσεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου.
Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν.
Ανέβηκε στην κορυφή του
δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε.
Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον
αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μʼ ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον
πατέρα του.
«Μου είπες ψέματα!
Δεν μπορώ να πετάξω.
Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα!
Δεν
είμαι σαν κι εσένα.
Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου»
είπε ο πατέρας,
«για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο
ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν.
Είναι σαν να πέφτεις
με αλεξίπτωτο:
χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήσεις
Για να πετάξεις
πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να
συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»
(Από το βιβλίο του Jorge Bucay - "Να σου πω μία ιστορία")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου