ΖΗΤΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ

Για μένα, η πεταλούδα διδάσκει το σημαντικότερο μάθημα που έχουμε εμείς οι άνθρωποι να μάθουμε.   

Όλοι γνωρίζετε την ιστορία της.   

Έζησε μια ζωή σαν σκουλικάκι, που της φάνηκε πολύ μεγάλη – εμείς τη χαρακτηρίζουμε σαν κάμπια.   

Η ζωή μιας κάμπιας μπορεί να θεωρηθεί σαν σύμβολο του περιορισμού.  

 Ζει πάνω σ’ ένα πράσινο φύλλο στο δάσος κι αυτό είναι το μόνο που γνωρίζει. 

Ύστερα, μια μέρα, η μικρή κάμπια αντιλαμβάνεται ότι της συμβαίνουν ορισμένα παράξενα πράγματα.  

 Το παλιό πράσινο φύλλο, για κάποιο λόγο, δεν της είναι πια αρκετό.   

Γίνεται μελαγχολική και δύσθυμη, αλλά – κι αυτό είναι ζωτικό σημείο – πρόκειται για μια θεΪκή μελαγχολία. 

 Αισθάνεται την ανάγκη για μια μεγαλύτερη, καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ζωή.   

Το ένστικτό της λέει ότι όπου υπάρχει μια αληθινή επιθυμία πρέπει να υπάρχει και η εκπλήρωσή της.

 

Έτσι λοιπόν συμβαίνει το εξής υπέροχο πράγμα: 

ξεπροβάλλει η θαυμάσια πεταλούδα, που τώρα έχει δικά της φτερά κι αντί να σέρνεται πάνω στο περιορισμένο φύλλο, πετά πάνω απ’ τα δέντρα, πάνω κι απ’ αυτό το ίδιο το δάσος – ελεύθερη, χωρίς περιοπισμούς, ο αληθινός της Εαυτός. 

«Εκείνα που μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν συνέλαβε, εκείνα ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούν»

                                                                                         (Α΄ Κορινθίους Β΄, 9)

Από το βιβλίο του Έμμετ Φόξ – Πνευματικό ημερολόγιο