Οι οικογενειακές αναπαραστάσεις στοχεύουν κυρίως στην επίτευξη της συμφιλίωσης στο οικογενειακό σύστημα, συμφιλίωση μεταξύ των συντρόφων ενός ζευγαριού, μεταξύ γονιών & παιδιών, μεταξύ του θύματος & του θύτη ή τη συμφιλίωση με το πεπρωμένο μας.
Ως πεπρωμένο, ορίζετε ότι έχει υπάρξει αναπόφευκτο στο δρόμο της ζωής μας, πχ η οικογένεια, η χώρα, η κουλτούρα & η θρησκεία, μέσα στο πλαίσιο των οποίων γεννιόμαστε.
Στο πεπρωμένο επίσης, περιλαμβάνονται & οι αναπόφευκτες συνθήκες στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί, όπως πχ ο πόλεμος, η βία & η κακοποίηση.
Εδώ ανήκουν επίσης & οι συνέπειες των επιλογών που κάνουμε στη ζωή μας.
Είναι επιτακτική η ανάγκη της συμφιλίωσης με τα γεγονότα του παρελθόντος.
Η ανάγκη να αποδεχθούμε την πραγματικότητα ως έχει & όχι όπως θα μπορούσε να είναι.
Κάθε προσδοκία & σκέψη ότι η ζωή θα μπορούσε να ήταν διαφορετική από αυτό που είναι, αποτελεί τελικά αυταπάτη & οδηγεί σε περισσότερο πόνο.
Είναι ανάγκη να δεχτούμε τα απαράδεκτα.
Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη & αν έχουμε υποστεί τις δυσκολότερες καταστάσεις, ή τις χειρότερες προσβολές στη ζωή μας, μονάχα εφόσον αποδεχτούμε ότι έχει συμβεί, μπορούμε να κερδίσουμε την ελευθερία μας & τη γαλήνη μας.
Σημαίνει όμως & κάτι ακόμα. Ότι & αν συνέβη στο οικογενειακό μας σύστημα, συχνά στο μακρινό παρελθόν, πρέπει με σεβασμό να το αφήσουμε εκεί όπου & ανήκει.
Επιμένοντας να πονάμε ή να ζητάμε εκδίκηση για περασμένες αδικίες, παγιδευόμαστε στο παρελθόν, μη μπορώντας να το αλλάξουμε.
Συντηρώντας μια αρρωστημένη σχέση με την ιστορία μας, παραμένουμε δέσμιοι του παρελθόντος & ανίκανοι να ζήσουμε εδώ & τώρα στο παρόν.
Πηγή: Αν ήξερες πόσο πολύ σε αγαπώ!
Charlotte Palmgren
Εκδόσεις: Αλφάβητο Ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου